Joanna urodziła się ok. 1264 r. w górskiej wiosce włoskiej nieopodal malowniczego, leżącego na górze Orvieto. Osierocona w wieku lat pięciu, zaufała szczególnie Aniołowi Stróżowi. Od dziecka żyła z pracy własnych rąk. Wcześnie odrzuciła propozycje zamążpójścia i udała się do Orvieto, gdzie jako młodziutka szwaczka wstąpiła do Trzeciego Zakonu św. Dominika.
Dwukrotnie uniknęła zasadzek na niewinność. Wkrótce stała się popularną doradczynią i ofiarną służebnicą w licznych potrzebach ubogich mieszkańców miasteczka. Zwano ją zdrobniale: siostra Vanna. Wydawało się, że nie ma nic innego do roboty, jak tylko spełniać ludzkie życzenia. Była wzorem pociągających cnót. Za krzywdy opłacała dobrem, a znosząc cierpliwie opuszczenie we własnych chorobach, zasłużyła sobie na dar czynienia cudów. Jej modlitwa była tak gorąca, że nawet w zimie podczas niej ciało jej było zlane potem. Cierpienia Chrystusowe przeżywała tak intensywnie, że słychać było, jak gdyby jej się rwały i łamały kości.
Zmarła 23 lipca 1306 r. Jej ciało po śmierci zaczęło wydawać przedziwną woń kwiatów i pozostało nieskażone. Papież Benedykt XIV zatwierdził jej kult 11 września 1754 r.