Kanut urodził się w Roskilde ok. roku 1096 jako syn króla duńskiego Eryka (Henryka) Ejegoda. W czasie pielgrzymki do Ziemi Świętej w drodze zmarli oboje rodzice chłopca. Przebywał więc u jarla (księcia) Zelandii, Skjalma Hvide, potem na dworze księcia saskiego Lotara, późniejszego cesarza Niemiec. Tam też przyswoił sobie obyczaje, strój i kulturę, jaką wówczas promieniował dwór cesarski. Wtedy też zaprzyjaźnił się z księciem Pomorza, Warcisławem. Po powrocie do kraju wraz ze swoim wujem, Nielsem, wyruszył przeciwko Obodrzycom. Następne dwa lata spędził jako jarl Południowej Jutlandii. Tu wyróżnił się roztropnością w rządach i rycerskością, ukrócił panoszący się rozbój i zabezpieczył Szlezwik od napadów ze strony morza. Hojnymi darowiznami wspierał kościoły.
Z władcą Obodrzyców, Henrykiem Gotszalkiem, Kanut zawarł pokój, a gdy ten umarł, od cesarza otrzymał lenno nad Obodrzycami. Stał się w ten sposób niezależnym, niemal udzielnym władcą. Budziło to coraz większą niechęć u króla Danii, Nielsa, który marzył o zjednoczeniu pod swoim berłem całej Danii. Na początku roku 1131 w porozumieniu z krewnym Kanuta, Henrykiem Skadelaarem, wciągnięto Kanuta w zasadzkę i zamordowano go w lesie pod Rigsted. Stało się to 7 stycznia. Śmierć ukochanego księcia wywołała wojnę domową w Danii. Jego grób otoczono religijną czcią. Papież Aleksander III (+ 1181) zezwolił na kult. Cześć tę szerzył Waldemar I, syn Kanuta i jego małżonki, Ingeborgi, córki księcia Nowogrodu, Mścisława. W 1170 roku dokonano uroczystego przeniesienia ciała Świętego do Ringsted, do kościoła benedyktyńskiego. Benedyktyni i cystersi kult św. Kanuta Lewarda roznieśli także do ościennych krajów.