Emilia urodziła się 6 września 1787 r. na zamku Druelle, niedaleko Rodez (Francja). Wychowywała ją babka. Uczyła się w misji św. Cyryla, gdzie w wieku 18 lat została nauczycielką. Wcześnie zasmakowała w modlitwie i nauczyła się odwiedzać ubogich. W 1804 r. zdecydowała się zrezygnować z sukcesów ziemskich i oddać się całkowicie na służbę Bogu i ubogim. Przebywając w Villefranche dostrzegła, że sprawą najbardziej naglącą jest nauczanie i wychowanie chrześcijańskie. Próbowała potem życia zakonnego u szarytek w Nevers, u panien adoratorek w Cahors, u sióstr miłosierdzia w Moissac. Nie odpowiadało to jednak jej aspiracjom.
W 1815 r. razem z trzema młodymi dziewczętami poświęciła się nauczaniu ubogich dzieci. Dzieło rozwijało się z początku powoli, z czasem przekształciło się w zgromadzenie zakonne Świętej Rodziny w Villefranche. W 1817 r. siostry złożyły śluby zakonne. W 1834 r. Emilia jako przełożona generalna wspólnoty dokonała podziału zgromadzenia na dwie gałęzie: kontemplacyjną (istniało wtedy 5 domów klauzurowych) i czynną, gdzie siostry prowadziły przedszkola, szkoły i różne dzieła dobroczynne. Gdy 19 września 1852 r. Emilia zmarła, zgromadzenie liczyło już 36 domów. Zachowały się jej listy i autobiografia.
Beatyfikacji (w 1940 r.) i kanonizacji Emilii (dziesięć lat później) dokonał papież Pius XII.