Warto przeczytać

Ojciec Pio z Pietrelciny (1887-1968) — kapłan z zakonu kapucynów, mistyk i stygmatyk już za życia otoczony opinią świętości, przewodnik duchowy tysięcy wiernych. Szczególną cechą tej postaci jest ogromny kontrast między sławą, jaka go zawsze otaczała i szerzyła się nieustannie po jego śmierci w 1968 r., a «prostotą» codziennego życia i posługi błogosławionego. Sługa Boży żył w prowincjonalnym klasztorze na południu Włoch, modlił się, spowiadał, odprawiał Msze św.; nie miał tytułów naukowych, nie był człowiekiem światowym, nie reprezentował żadnych ośrodków władzy. Zajmował się kierownictwem duchowym zwykłych ludzi, którzy przychodzili do niego z codziennymi problemami swojego życia...

NOWENNA DO OJCA PIO.

Święty Ojcze Pio ośmielony przykładem Twojej ufności wobec Boga,
proszę o wstawiennictwo w mojej intencji...

i Ty dołącz swoje dziękczynienie, prośbę, przebłaganie...

Cierpial z Jezusem i tak jak Jezus...

Święty Mateusz Apostoł i Ewangelista jest najczęściej przedstawiany z księgą. Podobnie jak w przypadku pozostałych ewangelistów artyści ukazują go czasem w chwili pisania. Prawie zawsze księga świętego, symbolizująca jego Ewangelię, jest otwarta.
Każdy z czterech Ewangelistów ma swój symbol: Jan orła, Marek lwa, Łukasz byka, a Mateusz anioła. Uskrzydlona postać ludzka nawiązuje do początku Ewangelii św. Mateusza. Po przedstawieniu genealogii Jezusa opisuje bowiem pojawienie się anioła świętemu Józefowi (Mt. 1, 20)....

Nie myślisz o tym, co Boże...Jeżeli chcesz Mnie naśladować, to weź swój krzyż...
Piotr w wypowiedzi Mistrza dostrzegł zapowiedź Jego klęski, a nie dostrzegł zawartej w słowie „zmartwychwstanę” zapowiedzi zwycięstwa. Zaczął więc przekonywać Mistrza, że klęska nigdy na Niego nie przyjdzie. Piotr znał tylko jedną skalę wartości opartą na sukcesie. To wizja według której budujemy nasz ludzki świat. W nim nie ma miejsca na klęskę. Szczęśliwe życie człowieka to droga od sukcesu do sukcesu. Od bardzo dobrego świadectwa w klasie pierwszej po stanowisko profesora, od pięknie wyrecytowanego wierszyka w przedszkolu do występów na estradach świata, od zwycięstwa w sportowych zawodach w rodzinnej miejscowości po złoty medal olimpijski. Na ideał życia składa się udane dzieciństwo, udana młodość, udane małżeństwo, udane dzieci, udana starość, a więc życie stanowiące pasmo sukcesów. Każda porażka jest zaprawiona goryczą, jest przeszkodą w zdobywaniu celu. Nie mówiąc już o klęskach uniemożliwiających realizację życiowych planów, takich jak nieuleczalna choroba, kalectwo czy przedwczesna śmierć....

ks. Edward Staniek

"Chrystus chce, byście byli szczęśliwi. Chrystus zna serce człowieka, serce każdego, zna i kocha. Tylko Jezus może w pełni zaspokoić potrzeby i najbardziej wewnętrzne i żywotne aspiracje ludzkiego ducha".

Jan Paweł II.

Człowiek niezmiernie łatwo oszukuje siebie samego. Ludzie, z którymi rozmawiał Jezus, włożyli naprawdę wiele wysiłków w to, by być doskonałymi. Z religijnej powinności i z troski o nieskazitelność niezauważalnie zabrnęli w pułapkę obsesji, lęku, perfekcjonizmu i obłudy. Usiłowali dokonać kosmetyki swej osobowości, by przekształcić siebie w idealne istoty bez skazy. Doskonałość stała się dla nich zasadzką, w której utknęli...

Augustyn Pelanowski OSPPE

„Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życia świata”.
Istnieje upojenie duchowe i upicie ciała. Istnieje Krew Chrystusa i wino, w którym jest rozwiązłość, jak twierdzi Paweł. Człowiek potrzebuje życia i radości, ale czy wierzymy Jezusowi, że Jego Krew i Ciało mogą być prawdziwą ucztą? Czy potrafię odkryć tę niezwykłość smaku boskości, zawartą w kielichu eucharystycznym? Czy dla duszy Jego ciało zakryte białym chlebem jest rozkoszą?

Augustyn Pelanowski OSPPE

Pokarm ze światła
Dlaczego Syn Boży pragnął pozostać pośród nas w postaci skromnego chleba? Ponieważ człowiek najbardziej pragnie wypełnienia i zaspokojenia swojego wnętrza. Nie chodzi tu bynajmniej o zwykły głód żołądka, lecz o głód ducha ludzkiego, o łaknienie życia. Głód ciała jest zaledwie skromną materialną manifestacją potrzeby ducha, której nie da się oszukać żadnym ezoterycznym hamburgerem lub sztuczkami wygenerowanymi w studiach filmowych. Tak jak nie da się ciągle oszukiwać głodu ciała, tak tym bardziej nie można oszukać głodu ducha. Chleb eucharystyczny to co prawda niepozorny materialnie pokarm, ale za to niosący w sobie duchowe nasycenie!

Augustyn Pelanowski OSPPE

Poszukują, bo są głodni
Dzisiejsza Ewangelia rozpoczyna się od słów zawierających informację o tym, z jak wielkim zaangażowaniem ludzie szukali Jezusa, nawet pokonując całe jezioro, by całą rzeszą dotrzeć na drugą stronę, i jak bardzo oni pragnęli przy Nim być, a to wszystko dlatego, że trochę wcześniej Jezus dokonał dla nich cudu rozmnożenia chleba.'
Wszystkie Ewangelie mówią o tych licznych poszukiwaniach. Poszukiwania zaczęły się już wówczas, gdy Jezus się narodził. Poszukiwali go pastuszkowie, mędrcy. W swoim życiu szukali również Jezusa Maryja i Józef. Kiedy Jezus umiera, poszukiwania nadal trwają. Magdalena szuka i znajduj Go, ona nawet znajduje Go żywego, pomimo że On umarł.
W nas nieustannie jest wpisane szukanie, które często naznaczone jest trudem, tęsknotą, wyborem pomiędzy podobnymi wartościami. Przed grzechem pierworodnym, gdy człowiek żył w zażyłości z Bogiem, to nie musiał dokonywać takich wyborów i szukać. Bóg był jedynym i najważniejszym sensem życia. Od moment zaistnienia na ziemi grzechu pierworodnego rozpoczęła się droga naszego mozolnego poszukiwania Boga.

ks. Leszek Skaliński SDS

Rozmnożenie chleba
W perykopie jest mowa m. in. o głodzie „licznych tłumów” zbierających się wokół Jezusa, a także o chlebie i nadobfitym zaspokojeniu głodu. Na Mszę św. przychodzimy też jako ludzie głodni i spragnieni: Boga, miłości i duchowej energii, która pozwoli nam iść dalej – do Celu, do Domu Ojca. Można by zapytać, czy my naprawdę posilamy się na Mszy świętej. Zapewne tak. Za każdym razem zastawiane są dla nas dwa stoły: stół Słowa Bożego i stół Ciała Pańskiego. Jeśli z wiarą przystępujemy do Komunii świętej, to na pewno sam Jezus umacnia nas i przemienia w Siebie...

o. Krzysztof Osuch SJ

Od ołtarza słychać: „Idźcie w pokoju Chrystusa”. Niektórzy zniecierpliwieni, inni lekko znudzeni zaczynają opuszczać zajmowane w kościele miejsca i zerkając na zegarki sprawdzają czas trwania liturgicznej celebry. Być może czekali na „idźcie”, jak żołnierz czeka na „spocznij”. Zadowoleni z poczucia spełnionego, niedzielnego obowiązku wnet wejdą w toczące się sprawy i zajęcia codzienności. Czy nadchodzący tydzień będą przeżywać i kształtować po chrześcijańsku?

ks. Jan Waliczek

"Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali" (2 Kor 12,9)
Człowiek, który zna samego siebie, dobrze rozumie Pawłowe słowa o "ościeniu dla ciała". Ościeniem tym są ciemne strony naszej duszy, te miejsca w życiu duchowym i w pracy nad charakterem, w których dotykamy granic: nie potrafimy się zmienić, niczym recydywiści powracamy do tych samych grzechów; nieraz zaczynamy wątpić i w sens sakramentalnej spowiedzi. Dzisiejsza liturgia słowa pozwala nam zatrzymać się nad pytaniem: Czy można chlubić się ze swoich słabości? ....

ks. Piotr Ślęczka SDS

(Mk 5,21-43)
Przeczytana Ewangelia zaprasza nas do modlitwy. Tak w przypadku Jaira, jak i kobiety cierpiącej na upływ krwi modlitwa ta rozpoczyna się od prostego przyklęknięcia u stóp Jezusa. Jest w niej miejsce na prośbę wypowiedzianą słowami lub milczeniem. I co niezwykle istotne – żadna z nich nie zostaje zignorowana. Jezusowa odpowiedź napełnia pokojem serce przygotowane przez wiarę.

ks. Krzysztof Napora SCJ

Narodzeniu Jana Chrzciciela towarzyszyły szczególne znaki. Zapowiedź Archanioła Gabriela, utrata mowy przez Zachariasza, a następnie jej odzyskanie, czy wybór imienia – nieznanego w rodzie. Ale też szczególne było zadanie, które miał spełnić. Żył na pograniczu Starego i Nowego Przymierza. Był ostatnim prorokiem zapowiadającym Mesjasza, ale też i Heroldem Bożego Pomazańca. Pokornie wzbraniał się, kiedy chciano uznać go za oczekiwanego Mesjasza: „po mnie idzie Ten, któremu nie jestem godzien zawiązać rzemyka u sandałów... On was chrzcił będzie Duchem Świętym i ogniem”. Pierwszy ogłasza „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata.”

ks. Józef Szeliga

To mówi Pan Bóg: „Ja także wezmę wierzchołek z wysokiego cedru i zasadzę, u najwyższych jego pędów ułamię gałązkę i zasadzę ją na górze wyniosłej i wysokiej (...) I wszystkie drzewa polne poznają, że Ja jestem Panem, który poniża drzewo wysokie, który drzewo niskie wywyższa, który sprawia, że drzewo zielone usycha, który zieloność daje drzewu suchemu. Ja, Pan, rzekłem i to uczynię”.

Naród wybrany na wygnaniu, podobny do uschniętego drzewa. Pan przez proroka Ezechiela w pięknej alegorii zapowiada jego odrodzenie. Jak drzewo zasadzone na wysokiej górze naród powróci do swych siedzib, także tej, która znajduje się na górze Syjon. Tak jak drzewo staje się miejscem bytowania ptaków skrzydlatych, tak Izrael stanie się na nowo miejscem zamieszkania dla tych, którzy powrócą po niewoli. Moje aktualne niewole, zniewolenia. Czy wierzę, że Pan może mnie z nich wyprowadzić, uwolnić, przywrócić pełną wolność? Czy tego pragnę? Czy w tej kwestii podejmuję ścisłą współpracę z Bożą łaską? ...

ks. Ryszard SDS