Warto przeczytać

"Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali" (2 Kor 12,9)
Człowiek, który zna samego siebie, dobrze rozumie Pawłowe słowa o "ościeniu dla ciała". Ościeniem tym są ciemne strony naszej duszy, te miejsca w życiu duchowym i w pracy nad charakterem, w których dotykamy granic: nie potrafimy się zmienić, niczym recydywiści powracamy do tych samych grzechów; nieraz zaczynamy wątpić i w sens sakramentalnej spowiedzi. Dzisiejsza liturgia słowa pozwala nam zatrzymać się nad pytaniem: Czy można chlubić się ze swoich słabości? ....

ks. Piotr Ślęczka SDS

(Mk 5,21-43)
Przeczytana Ewangelia zaprasza nas do modlitwy. Tak w przypadku Jaira, jak i kobiety cierpiącej na upływ krwi modlitwa ta rozpoczyna się od prostego przyklęknięcia u stóp Jezusa. Jest w niej miejsce na prośbę wypowiedzianą słowami lub milczeniem. I co niezwykle istotne – żadna z nich nie zostaje zignorowana. Jezusowa odpowiedź napełnia pokojem serce przygotowane przez wiarę.

ks. Krzysztof Napora SCJ

Narodzeniu Jana Chrzciciela towarzyszyły szczególne znaki. Zapowiedź Archanioła Gabriela, utrata mowy przez Zachariasza, a następnie jej odzyskanie, czy wybór imienia – nieznanego w rodzie. Ale też szczególne było zadanie, które miał spełnić. Żył na pograniczu Starego i Nowego Przymierza. Był ostatnim prorokiem zapowiadającym Mesjasza, ale też i Heroldem Bożego Pomazańca. Pokornie wzbraniał się, kiedy chciano uznać go za oczekiwanego Mesjasza: „po mnie idzie Ten, któremu nie jestem godzien zawiązać rzemyka u sandałów... On was chrzcił będzie Duchem Świętym i ogniem”. Pierwszy ogłasza „Oto Baranek Boży, który gładzi grzechy świata.”

ks. Józef Szeliga

To mówi Pan Bóg: „Ja także wezmę wierzchołek z wysokiego cedru i zasadzę, u najwyższych jego pędów ułamię gałązkę i zasadzę ją na górze wyniosłej i wysokiej (...) I wszystkie drzewa polne poznają, że Ja jestem Panem, który poniża drzewo wysokie, który drzewo niskie wywyższa, który sprawia, że drzewo zielone usycha, który zieloność daje drzewu suchemu. Ja, Pan, rzekłem i to uczynię”.

Naród wybrany na wygnaniu, podobny do uschniętego drzewa. Pan przez proroka Ezechiela w pięknej alegorii zapowiada jego odrodzenie. Jak drzewo zasadzone na wysokiej górze naród powróci do swych siedzib, także tej, która znajduje się na górze Syjon. Tak jak drzewo staje się miejscem bytowania ptaków skrzydlatych, tak Izrael stanie się na nowo miejscem zamieszkania dla tych, którzy powrócą po niewoli. Moje aktualne niewole, zniewolenia. Czy wierzę, że Pan może mnie z nich wyprowadzić, uwolnić, przywrócić pełną wolność? Czy tego pragnę? Czy w tej kwestii podejmuję ścisłą współpracę z Bożą łaską? ...

ks. Ryszard SDS

Bluźnierstwo przeciw Duchowi Świętemu
Dwie bolesne opinie wobec osoby Pana Jezusa. Jedna, uznająca Go za człowieka chorego psychicznie, niezrównoważonego, szaleńca, druga, posądzająca o współpracę, układy, swoiste dogadanie się ze złym duchem. Ta pierwsza dotarła do Nazaretu, do najbliższych, budząc w ich sercu niepokój. Postanowili interweniować. Druga zapewne bardzo mocno zabolała Pana Jezusa, gdyż postanowił w przypowieści ukazać jej absurdalność a tych, którzy ją forowali, przestrzec, że są na „najlepszej” drodze ku grzechowi przeciw Duchowi Świętemu....

Pamiątkę ustanowienia Najświętszego Sakramentu, Kościół obchodzi w Wielki Czwartek, jednak odczuł potrzebę osobnego święta. Dlatego ponad siedem wieków temu narodziła się uroczystość Bożego Ciała. W tym dniu wyruszają procesje eucharystyczne, by świadczyć o żywej obecności Boga pośród nas.
Błogosławiony Papież Jan Paweł II był wielkim czcicielem Jezusa Eucharystycznego i jednocześnie świadkiem tego, jak wspaniałych dzieł może dokonać w życiu człowieka obecność Jezusa w tej postaci. Jan Paweł II potrafił być cały dla Niego, a Jezus uczynił go swym niezwykłym narzędziem, by objawić światu swoją miłość.
Dlatego i my oddajmy Jezusowi cześć, prosząc, byśmy - umocnieni przez Niego - byli Mu wierni i dawali o Nim świadectwo. Moc i siła do codziennych zmagań kryje się właśnie w Jezusie Eucharystycznym....

Człowiek a Trójca Święta
"Gdy mówię o Bogu, mówię o Ojcu, Synu i Duchu Świętym" – stwierdził Grzegorz z Nazjanzu. Faktycznie, lepiej jest mówić o Trójcy jako o jedności Osób w działaniu, niż abstrakcyjnie spekulować na jej temat.
Na przestrzeni wieków narastało przekonanie, że człowiek jest panem swojej historii, co więcej, jest panem kosmosu. Człowiek uważał siebie za najdoskonalszą istotę stworzoną, za Boży obraz, za dziecko Ojca i w konsekwencji za brata wszystkich stworzeń i za pana wszechświata. Z biegiem czasu nie wystarczyło mu, że jest dzieckiem Bożym. Zapragnął zostać bogiem o własnych siłach. Chciał więcej niż mógł. Zgrzeszył i zniszczył cały zdrowy porządek świata. Odszedł od pierwotnej miłości aż do tego stopnia, że stał się buntownikiem względem Boga, natomiast wobec współbraci panem niewolników oraz zakładnikiem wobec świata....

ks. Adam Bajorski

Życie człowieka, nawet w stanie upadku, jest przyzywaniem Ducha Świętego, tęsknotą za Nim. Modlitwa, sumienie, Kościół to „miejsca”, w których doświadczamy Jego działania.
Prawda o Bogu, a zwłaszcza o Trójcy, ma w sobie zawsze coś niepojętego. Ale, jak powiada Pascal, „to, co niepojęte, nie jest przez to mniej rzeczywiste”. Spróbujmy pomocować się nieco z tymi trudnościami.

W 1979 roku bł. Jan Paweł II spotkał się z młodzieżą przed warszawskim kościołem św. Anny....

ks. Tomasz Jaklewicz

Pytaj siebie: "Co Bóg mówi do mnie?"
Jezus ukazywał się uczniom przez czterdzieści dni po swoim zmartwychwstaniu nie po to, aby się z nimi spotkać towarzysko, przy ognisku powspominać jak to było, kiedy razem przemierzali drogi i ścieżki Galilei czy Judei, ale aby umocnić ich wiarę w tajemnice swego zmartwychwstania, tego, że życie okazało się silniejsze od śmierci, miłość od nienawiści, łaska od grzechu....

ks. Ryszard Stankiewicz SDS

Nowenna do Ducha Świętego jest modlitwą zaleconą przez samego Pana Jezusa w dniu Jego wniebowstąpienia. Po Wniebowstąpieniu Apostołowie „wrócili do Jerozolimy” i w Wieczerniku przez dziewięć dni „trwali jednomyślnie na modlitwie” razem z Maryją, niewiastami i uczniami Pańskimi (Dz 1,12-14). To z Wieczernika wywodzi się zwyczaj odprawiania tej nowenny.          
Dzień pierwszySekwencja do Ducha Świętego...
            „W ostatnim, najbardziej uroczystym dniu Święta Namiotów, Jezus stojąc, zawołał donośnym głosem: »Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie, niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza«. A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego” (J 7,37-39).
            Panie, Ty wezwałeś do siebie wszystkich spragnionych, którzy w Ciebie wierzą, prosimy Cię o łaskę żywej wiary dla nas wszystkich. Ześlij na nas Ducha Twego.
            Oczyszczaj mocą Twego Ducha wszelkie nasze plany, aspiracje i projekty, wzbudzaj w nas głód Ciebie samego i Twojego słowa, abyśmy pragnęli jedynie pełnić wolę Twego Ojca. Ześlij na nas Ducha Twego.
            Spraw, abyśmy napojeni Twym życiodajnym Duchem, sami stawali się dla innych świadkami Twej obecności. Ześlij na nas Ducha Twego.
            Boże Ojcze, Ty zechciałeś, aby w dniu Pięćdziesiątnicy Duch Święty zstąpił na uczniów Twego Syna w znaku ognistych płomieni, prosimy Cię w czasie tej nowenny, abyś zechciał wylać na nas swego Ducha. Niech Twój Duch nas oczyszcza, odnawia i czyni gorliwymi w pełnieniu Twojej woli. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Dzień drugiSekwencja do Ducha Świętego...

Bóg wyszukuje choć jednego dobrego słowa, jednej szlachetnej myśli, by mieć we mnie jakby szczelinę, przez którą wedrze się z miłością, która jest Jego Duchem.
Duch Święty, Duch miłości zstąpił wcześniej na Korneliusza i jego bliskich, zanim Piotr zupełnie przekonał się co do sensowności ogłoszenia Ewangelii Jezusa tym ludziom. Życie duchowe istnieje tylko dzięki Duchowi Świętemu, który zalewa jak powódź serce człowieka umiłowaniem. Musi się znaleźć w nas choćby jedna szczelina, by tak się stało! Gdy choć jedna cecha, jedno poruszenie w naszym wnętrzu zaistnieje, miłość wdziera się i skłania do miłowania innych. Bóg daje mi się w całkowitym zaufaniu do mnie, mimo tego, iż sam sobie nie potrafię jeszcze zaufać. Jezus ofiaruje swoim uczniom miłość, jakiej sam doświadcza od Ojca.

Augustyn Pelanowski OSPPE

Trwanie i wolność
Życie duchowe potrzebuje troski Ogrodnika, ale też wrażliwości owoców na światło, czyli osobistej wrażliwości na światło mądrości Słowa Bożego.
Alegoria o winnym krzewie stwarza możliwości kilku interpretacji. Najpewniejsza jest tłumacząca przynoszenie owocu jako dążenie do upodobnienia się do Jezusa, gdyż w dalszej części tego fragmentu Jezus mówi: „Kto trwa we Mnie przynosi owoc obfity!”. Słowo TRWAĆ (MENO) w języku greckim oznacza też zamieszkiwanie, co jeszcze intensywniej uwypukla konieczność trwałego wszczepienia w krzyż Chrystusa. Trwałość jest cechą gwarantującą nienaruszalność oraz rozwój. Jezus prosi swych uczniów o trwanie w Nim, bo jedynie nieprzerwane zamieszkiwanie w Jego łasce powoduje owocowanie, czyli rozwój duchowy....

Augustyn Pelanowski OSPPE

(...) Odszedł Pasterz nasz, 264. następca Świętego Piotra, Ojciec Święty Jan Paweł II. Ale czy odszedł? Owszem! W wymiarze naturalnych praw, którym podlega człowiek – odszedł. Odejście jest aktem bolesnym. Dlatego ludzka solidarność milionów braci na całym świecie modlitwą napełniała czas przejścia Ojca Świętego z życia ziemskiego do wieczności. W tym gigantycznym hołdzie wdzięczności i miłości, składanym Osobie Ojca Świętego Jana Pawła II, działo się coś nadzwyczajnego (...)

Ks. bp Edward Janiak sufragan wrocławski

(...) Dotychczas historia chrześcijaństwa w ciągu dwóch tysięcy lat obdarzyła przydomkiem "Wielki" tylko trzech papieży: św. Leona I (440-461), św. Grzegorza I (590-604) i św. Mikołaja I (858-867) (...) Stąd coraz częściej w wielu artykułach prasowych pojawia się nowy przydomek, że "Jan Paweł II był nie tylko największym papieżem w historii papiestwa, lecz także papieżem papieży". W swej ziemskiej wędrówce pokazał całej ludzkości jak można godnie żyć i jak po ludzku umierać (...)

Ks. prof. Józef Pater, Rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu

Jan Paweł II dzięki swym doświadczeniom i talentom, jakimi został obdarzony przez Stwórcę, w tym odwadze i uporowi, potrafił przekroczyć wiele barier, stając się jedną z wielkich postaci historii świata w XX wieku. Zmienił diametralnie opinię niekatolików o Kościele. Będąc zwierzchnikiem Stolicy Apostolskiej stał się Apostołem do wielu stolic na świecie. Odejście Papieża pod Niebiańskie Skrzydła nastąpiło wiosną, gdy modlimy się o deszcz dla ziemi, aby później wydała plony. W tradycji żydowskiej trzy rzeczy przynoszą deszcz: szacunek wobec ziemi, życzliwość dla innych ludzi i znoszenie cierpienia. Wszyscy mamy w pamięci gest szacunku dla ziemi, do której się schylał i całował na początku każdej wizyty zagranicznej.

Jerzy Kichler,współprzewodniczący Fundacji Ochrony Dziedzictwa Żydów w Polsce

"Mobilne Muzeum Jana Pawła II".
3 maja 2012 r.
plac przy naszej parafii
w godzinach 8.00 - 19.30

Eucharystyczna pasza i pastwiska Biblii dają pokarm na życie wieczne. W tych dwóch pokarmach wyraża się troska Boga o nasze wybawienie.
Pasterz, do którego porównuje się Jezus, nie jest bosym pastuszkiem, beztrosko przygrywającym swej trzodzie kojące nuty, ale jest kimś, kto oddaje życie za owce. Który pasterz z karpackich wzgórz oddałby życie za stado owiec? Zbawić, to uratować komuś życie, poświęcając własne. Chrystus ODDAŁ swoje życie, a nie UMARŁ. Umrzeć to jedynie być pozbawionym życia własnego i nikomu przez to nie uratować życia. Oddać życie można tylko za kogoś. Bóg przede wszystkim jest życiem wiecznym, a dzieląc się życiem, konsekwentnie dopuścił nas do wieczności....

Augustyn Pelanowski OSPPE

„a myśmy się spodziewali”....
W błędzie jest ten, kto sądzi, że Dwunastu z utęsknieniem oczekiwało Niedzieli Zmartwychwstania. Raczej widzimy ich w postawie „a myśmy sie spodziewali”. Owszem, winni czekać. W końcu w ostatnich trzech latach coś słyszeli o Jego zapowiedziach powstania z martwych. Ale śmierć jest śmiercią i jej realizm szybko niszczy wszelką nadzieję i spycha w zapomnienie wszelkie obietnice. Dlatego nie czekali, nie wyglądali Zmartychwstałego, nie żywili nadziei, zamykali się za solidnymi drzwiami. Choć prawdę mówiąc, pierwsze jaskółki przedziwnych wieści zaczęły docierać do Wieczernika. Podobno On żyje. Widziały Go Magdalena i kilka innych niewiast, widział Go Szymon Piotr, widziało dwóch uczniów idących do Emaus. Ci wrócili właśnie stamtąd i siedząc teraz za stołem, opowiadają pozostałym co ich w drodze spotkało i jak poznali Pana po łamaniu chleba. Zwątpienie jednak pozostało....

ks. Dawid Adamczak SDS