5 rocznica śmierci Jana Pawła II
Czy jednak rzeczywiście nie ma go między nami? Benedykt XVI powiedział kiedyś, że Jan Paweł II wprawdzie odszedł, ale się nie oddalił. Pozostał przecież we wspomnieniach sprawiających, że pod okiem robi się przedziwnie wilgotno. Do dziś chętnie przypominamy sobie jego słowa i gesty. Tęsknimy za atmosferą, którą tworzył podczas najróżniejszych spotkań. Chcemy odtworzyć doświadczenie jedności jakie niespodziewanie wybuchło między nami pięć lat temu. Ale jest jeszcze coś więcej: z Janem Pawłem II Wielkim możemy się łączyć w tajemnicy communio sanctorum - świętych obcowania, tu i teraz, w dodatku zawsze. Modlimy się dla niego o chwałę ołtarzy. Nie wątpimy jednak, iż on wstawia się za nami u Boga.
Kiedykolwiek sięgamy po jego myśl przeżywamy małe lub większe rekolekcje. Jego słowa mają wielką moc. W ich świetle przedziwnie bliska staje się Ewangelia i lepiej rozpoznaje się to, co ważne. Życie przestaje być banalne, modlitwa staje się głęboka, Kościół gościnny, ludzie dobrzy, grzech zbyteczny, pokuta niezbędna, miłosierdzie poszukiwane, cierpienie lżejsze, umieranie sensowne ... .
Napisał jeden z Włochów w księdze kondolencyjnej: Karolu, umiałeś być papieżem - dziękuję. Franciszek. Rzeczywiście umiał! Jako Wikariusz Chrystusa, Sługa sług Bożych, jakże czytelnie objawiał światu imię Jezusa. Wiedzieliśmy, że wyjątkowo dobrze poznał Pana ... w książkach i na kolanach. Życiem potwierdził przynależność do Niego. Nalegał i prosił, aby każdy z żyjących poszedł tą samą drogą. Czy dziś byłby dumny z nas, z Ciebie i mnie?
Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia”