Jan Banchini (zwany także Janem Dominici od imienia jego ojca, Dominika) urodził się we Florencji pod koniec 1355 lub na początku 1356 roku. Wcześnie poprosił o habit dominikański. Mimo że się jąkał, przyjęto go do zakonu w siedemnastym roku życia. Studiował we Florencji, w Pizie i w Paryżu. Kilkakrotnie spotkał się ze św. Katarzyną ze Sieny i był zafascynowany jej postacią. Modląc się później przed jej obrazem, poczuł, że przestał się jąkać, a jeszcze później jej wstawiennictwu przypisywał uzdrowienie schorzałej nogi. W roku 1381 mianowano go subprzeorem w Santa Maria Novella. W kilka lat później był już przeorem, a w roku 1388 bł. Rajmund z Kapui, ówczesny generał Zakonu, mianował go swym wikariuszem generalnym z zadaniem przygotowania reformy. Przedsięwziął ją w Chioggii, a następnie w umbryjskim Citta di Castello. W roku 1393 został wikariuszem dla wszystkich zreformowanych domów na terenie Italii. Przeprowadzał równocześnie reformę u dominikanek.
Jego prace przerwał w 1399 roku zakaz władz miejskich i wygnanie z miasta. Udał się więc do Florencji, gdzie zasłynął jako kaznodzieja. Pozyskał zaufanie papieża Grzegorza XII, który uczynił go swoim doradcą, a w roku 1408 mianował arcybiskupem Dubrownika i kardynałem tytularnym bazyliki św. Sykstusa. Był mężem roztropnym i wiernym, również podczas niespokojnego Soboru w Konstancji. W związku z herezją Jana Husa został wysłany przez papieża Marcina V jako legat do Czech i na Węgry. Zmarł w Budzie 10 czerwca 1419 roku. Papież Grzegorz XVI zatwierdził jego kult 9 kwietnia 1832 roku.