Bonifacy urodził się w Rzymie w drugiej połowie IV w. Należał do kleru rzymskiego. Innocenty I powierzył mu misję w Konstantynopolu. Po śmierci papieża Zozyma (418) obrano go jego następcą. Za jego czasów Karol z Rawenny zapoczątkował ingerencję władzy cywilnej w wybór papieża. Część kleru i wiernych opowiedziała się za kontrkandydatem Bonifacego, Eulaliuszem. Wynikłą stąd schizmę zlikwidować miał z inicjatywy cesarza specjalny synod. Kiedy jednak Eulaliusz wbrew zaleceniom monarchy wrócił do Rzymu i wywołał tam zamieszki, dwór uznał legalność pontyfikatu Bonifacego.
Bonifacy był przyjacielem św. Augustyna. Uznał pelagianizm za niezgodny z doktryną Kościoła. Uregulował szereg spraw personalnych. Bronił również przed Grekami tradycyjnych praw Stolicy Rzymskiej do Illyricum, dawnej prowincji cesarstwa, a we wszystkich tych sprawach wykazał dużą rozwagę i umiar. Liber Pontificalis przypisuje mu ponadto kilka zarządzeń o charakterze liturgicznym i kanonicznym.
Zmarł 4 września 422 r. Do martyrologium Adon wpisał go jednak mylnie pod dniem 25 października i pod tą datą widniał także do niedawna w Martyrologium Rzymskim.